Henen e kisha mikeshe te vecante
Qe me mua rrinte naten ne vetmi,
ashtu e heshtur e ndritur ne nje ane
S'nguronte te bente me mua ujdi.

I thosha: me premto hene e bukur
Se me mua do qendrosh ketu gjithnje.
Une si e mjere asaj duke iu lutur
Dhe ajo qe ndricimit i jepte ze.

E ulur une veshtroja qiellin lart
Dhe yjet qe kercenin rreth henes,
dhe si hiret te zhveshura mbi shtrat
I adhuroja po si bukurine e zanes!

Henes i kendoja me zerin e zemres
dhe ajo ma ndriconte ngjyren e germes.