Ikën kaq vjet e çdo gjë e verbër
ikën kaq vjet e askund rreth i hënës
e e vdekur ëndrra e e vdekur rizona
more mëkati i zotit
si qan mimoza e thyer
e uji i gjirit ndahet nga toka
pa medaurusin pa agun e teutën
artemida me drerin e vrarë në shkëmb
shikon shpirtin nga digjet mbi ulli
pëlcet syri e në gur vajton `i kumri
unë mollën vjedh nga dega e ik
gjithnjë në flakë gjithnjë plak i ri
more mëkati i zotit e i hijes
sesi ka rënë citadela
vagëllimës së lymit e hëna ra cullak
perit që s`qe të ec` Unë me Unë ujit
ishulli në jug të lidhej me trupin e vet
apo `i degë me mollë ndriti mbi gjarpër
e gjaku dogj çdo cep atDheu me krye në det
unë verbër bëja në gji tatuazh evën
veç pse ti e do shiun dhe parisin
veç pse ti e do për vdekje shiun
unë harrohem i tëri në shi
flakë me bisk lari në hi
në shiun e dhembjes së gjallë
nga bie nga sytë e mi të verbër
e bota sillet në lot rreth vetes
vetëm pse ti s`je sonte
s`ka yje kund në qiell
vetëm pse ti e do parisin
udhëtoj rrëshqanë te kulla e ajfelit
vdes mes ëndrrës që s` vdes dot
nën degën me `i gjeth të vetëm në majë
ja këputet dhe ai e bie në valë të senës
veç pse ti e do fluturën e kaltër
unë bie në flakë qiriri e digjem

II (gjithësisë blu të muriqit)

bie shi e ngado gjethon vetmia
dhoma sillet majë huri e unë ik ik
hija ime e var` veten në mua
s`ka kund sonte yje për be
pa sytë e tu hi është çdo gjë
e kaq e ndezur zemra e verbër
pse ndoshta aty prapë vjen ti
pse aty është parisi e trëndafili
pse gjithësisë së muriqit simofinia blu
bie vijës së pafund të gjakshkrimit
e engjëlli e fluturon yllin mistik
veç pse ti e do yllin farfuritës
pse guri nën pikën e ujit të qelqtë
çel në lulen mitike të gjirit
e gur fjala e gur kroi e gur unë

III ( vijës së gjakut)

në mua fjalë e vrarë pik heshtjen
e, e çara në zotin tash ik pingul fytyrës
zbret fytit e bie në fund të zemrës së shpuar
sesi rrjedh veç rrëshirë e zezë
e vetëtima gjarpëron egër mbi botë
në dhomën e shpirtit ndodh vdekja zot
në verbësi të tërë të qenies në habi
me të çarën e thellë mes sysh
pa kokën tash në hi fyellit i bie te varri
i njëjtë tremijë vjet me zemër në dorë
i njëjtë tremijë vjet me lule ashti në erë
ndërmjet netësh të acarta të atDheut
e çara në zotin nga vjen e ende ikën gjarpër
vijës së gjakut të ndezur të shpirtit
heshtjes së fjalës së prerë në gjuhë

IV (dumnica majë gjilpëre)

askund sonte syYll i ndezur
në dhomën e humbur mes hiri
veç errësirë veç thikë në zemër
pa sytë e tu s` ka ag më
kot shi bie kot sillet bota
si të t`i kthej sytë tu sonte
e të vdes duke e shkruar veten
mbi të paThënën e gjakut
e çara në zotin më ik` mes ballit
krejt zjarr nga pik etja e djegur gjaku
e dumnica ende fle majë gjilpëre
askund sonte syYll i ndezur
e kaq natë dhe dhembje pa ty

V (asgjë tjetër)

sonte asgjë nuk lëviz e vdekur s`ka asgjë
rrallohet veç ajri veç tiktaku i zemrës
kokrrat e pjekura të kallirit derdhen dhembjes
e letra që kurrë s` arriti me gjurmë gjaku
digjet nga qiriri në cep të majtë
veç natë e mesjetës me kokë gjarpri asgjë tjetër
gjethe të heshtjes nga bien mbi hi e unë pi helmin
ndërmjet hijes dhe gotës bota ndal qerren
as yje ka në dhomën time as ka qiell
siç do të jetë gjithnjë pa sytë e tu
ja asgjë nuk lëviz sonte asgjë nuk ndrit
çdo gjë ka vdekur sonte ndërmjet meje e teje
veç syrit të ngrirë e ëndrrës memece
hi sy nga shikon i njëjtë nga aleja në vjeshtë
shi nga bie në paris ngaqë ti e do parisin e shiun
e unë prapë në lot ndanë dritares
e fjala gur e dhembja gur e syri gur

VI (sonte veç ty)

çdo gjë e ikur sonte kthehet prapë
ajo që ra s` është e vdekur dot
ja sonte dhe uji ndez kujtimin
në plagë rriten gema të vetmisë
apo veç hapat e tu ëndrrës kumbojnë
e vetëtimat kryqëzohen mbi iLirinë
unë thyej gishtat në udhë nga zoti
e klith e klith e klith zot e klith
sonte veç Ty e bimën e gjelbër të hirit
i zgjoj në zemër dhe ja hëna digjet
`i portokall i shtrydhur në qiell malli
kurrë e vdekur zot sa e gjallë
ja sonte kthehet dhe ajo që ra
me ritëm të pikës së gjakut në hi

VII (ndërmjet dy stacionesh)

a është e verbër zemra
pyll i paqenë i ëndrrës
pa ty s`dëgjohet kaq vjet gjeli
as kuçedra s`i bie qiellit me krye
as unë atDhe kam gjuhë as fe
hirit tim ik veç pelë pa fre
veç natë qeni veç kërmill
veç dhelpër e hirtë shkretëtire
paUdhën nga e bëj me `i thes
ndërmjet dy stacionesh pa dritë
në gjakun tim të mpiksur
pa ty fare harroj pse jam
nga shkoj harroj nga vij e të dua
a është e verbër zemra zot