"Me falë qe te ndrydhi me vite",
Te qetë s'të le dot!
As mua nuk me lan lanë!
Thellë në shpirtin tim.
Nuk do te doja te beje "rrëkaje".
mbase tillë e kam jetën?
Unë s’jam I lotit.

Gazin e dua shumë, por- atë ma vodhën
pa me pyetur!
Pse? A blihet "gazi" me para? A shuhet
loti me to?
Nga vije terë kjo “Bela "Po, po bela! E ç'të
them tjetër?
Syve te mijë te lodhur ne pritje-ne pritje
te një dite te mirë!
Athua si duket ajo dita? E ka parë kush
gjëkundi?
E kush te ma thotë ketë?
Pse? Mos gjendet dikush-diku, qe
mendon për mua?

Askush, me vërën kush? Fundja "kujt i
plasë "për ne, Hallexhinjtë?
Loti me është rrekur, unë e ndalë me aq
sa mundem,
Shtrëngohem, vërtitem, përpëlitem!
Behëm si I kënaqur ne «turmën e
pakënaqësive».
Qe me kanë zënë frymën.

E q 'faji kam unë? Unë vetëm, se jam,
lëvizë,
ëndërroj, me shpresë-pa shpresë!
Flasë pa ndjenja, shoh atë qe me vihet
para sysh, e çfarë nuk shoh!
Mërzitem aq shumë, mërzitëm sa s’ka
me!
E tjetër çfarë bëje tjetër.
Qeshem, me dhembet e shtrënguar,
se paku, me "ato qe me kanë mbetur"!
Por lot kam sa te duash!
Nuk i kursej te shkretet!
I kam "si me bollëk"! Hallexhi ma!
Eh! " sa e mirë qe paska qenë kjo natyra"
me mua,
me ka falë lot- shumë lot!
Është mirë qe "supet i kam ende te
"forta"!
"Ika te mos zbrazëm në "LOTË"!