Veç pasqyrës askush s'e kish parë,
djemtë u dogjën si asnjëherë...
Ndonjë pëllumb nga dritarja ka të ngjarë,
ti ketë buzëqeshur e ngacmuar me fjalë...

U dogjën djemtë me bukurinë e saj,
gdhiheshin e shpresa i mbante...
Mëngjeseve të pagjumë flinin deri vonë,
të lodhur nga ëndrrat e një nate...

E jeta vazhdonte me ritëm
Pasqyra lëpihej me ëndje,
Djemtë zgurdullonin sytë,
pëllumbat me të në mëndje...

Një ditë, s'u shfaq më në dritare΄,
Αjo humbi siç humbet një diell...
Duke lënë pas ëndrra e brenga,
pasqyrën nga marazi thyer...