Të jetosh
prej dritës sate të bësh mëngjese
për qiejsh të mbahesh, të kapesh fort pas ëndrrës
krejt ç'është rreth teje të bësh të jetë e jotja
si një mendim i ri të krekosesh krenar
të vdesësh pa vdekur asnjëherë
ta vrasësh njeriun brenda teje
brenda teje ujkun ta sajosh
shembjen e qiejve që s'janë qiej ta bësh me një fjalë
të bësh të të kapin sytë misterin që ti do
të bësh të jetë e gjallë pema që s'është më
ta flakësh modestinë
të sajosh prej engjëllit një djall me brirë
si e flijuan jusufvoglin atëbotë
unin tënd të matur ta flijosh pa fjalën e fundit në gojë
mbi bark të bukuruar gruaje
të bësh të jeshë kokër rëre e ftohtë
të sajosh prej këmbëve tua kapronj të bardhë
dhe t'i zbresësh të pijnë jetë aty ku shpirtrat lahen
për epshin tënd prej burri buzë prej ere të sajosh
të mund ta lash në djersë ta hedhësh përdhe hënën
të jesh i ftohtë, i ftohtë, i ftohtë
trup prej drite të mund të sajosh për sytë e tu të nesërm
prej frymës sate të bësh verigë
i kapur për qiejsh të jetosh
mes akujsh i ndezur