Nëse këthej kokën prapa, e të rrembej kohën,
e dua më shumë se dje, dhe më pakë se nesër,
një zhgënjim mes realitetit, që ndodh në iluzion,
qetësisht e zhgënjyer, vazhdoj ta dua marrezisht,

Lexoj shpirtin tim, si shkronja renditur albafetit..!!
brenda syve të tij, shof vuajtje, dëshiroj ta ndimoj,
vrapoj si e hutuar mes mjegulles, që ti qesh fytyra,
ndiej mbi trupin tim pershën e rëndë, ai s'do të me ndegjoj..!

Rrugën mora e penduar, ndjieva erën e Tokës së lagur,
kërkova hapat e lodhjes, ti mbështes dikundi largë e vetmuar,
Lumturisë i thashë duhet larguar, s'kam gjë tjetër të pres nga ty...!
Shpresa më rrëmbeu realitetin, e dhimbjae më çoj në arrati..