nuk e dua mirëmëngjesin tëndë
kur natën e mirë nuk më the
trishtimi në shpirt zuri vënd
sytë vërshuan lotët rrëke

në mallin veshur zemrës
të mallkova ashtu në heshtje
qënie e brishtë e femrës
vuan me ndjenjën në përleshje

tingujt e zemrës akorduan
simfoni dhimbje shpirti
strukur n'vetminë e harruar
mes vargjësh agoi agimi

trishtimi kaloi si një stuhi
agu zbardhi ani pse me shi
pas qdo furtune dielli rilindë
buzëqeshur sërish pa pendim

kështu do jem deri në amshimë
se në këtë botë nuk erdha
pa një qëllim