Vertet jetoj ne kohe te zymta!
Fjala e shtendosur eshte e çmendur. Nje balle i lemuar
tregon pandjeshmeri. Ai qe qesh
ka gjasa te mos i kete arritur akoma
lajmi i tmerrshem.

Ç’kohe jane keto, ne te cilat
nje fjalim mbi pemet eshte pothuajse nje krim
pasi nenkupton heshtjen mbi kaq shume krime.
Ai aty qe po pershkon qetesisht rrugen
ndoshta nuk eshte me i arritshem per miqte e tij
qe vuajne.

Eshte e vertete: fitoj akoma buken e gojes
por me besoni: eshte nje rast i rralle. Asgje
nga çfare bej s’me jep te drejten te ngopem.
Rastesisht me kane kursyer.
(Kur te shuhet fati im jam i humbur.)

Me thone: „Ha e pi! Ji i kenaqur pasi ke!“
Por si mund te ha e pi, nese
ajo qe ha ia heq atyre qe kane uri dhe
gota ime e ujit i mungon atyre qe vdesin atjeje?
Por gjithsesi ha e pi.

Do me pelqente edhe te isha i urte.
Ne librat e vjeter shkruajne çfare do te thote i urte:
te rrish jashte telasheve te botes e te kalosh
kohen e shkurter pa frike.

Edhe t’ia dalesh pa dhunen,
te kthesh te keqen me te mire,
te mos permbushesh deshirat vetjake, por te harrosh,
kjo eshte quajtur urti.
E gjithe kesaj nuk ia dal:
vertet jetoj ne kohe te zymta!

Ju qe dilni nga batica
ne te cilen ne jemi mbytur
kujtoni,
kur te flisni per dobesite tona
edhe kohet e zymta
te cilave ju u shpetuat.

Ecnim, duke nderruar me shpesh vendet sesa kepucet,
permes luftrave te klasave, te deshperuar
kur kishte vetem padrejtesi e asnje revolte.

E gjithashtu dime:
edhe urrejtja kundrejt skamjes
shtremberon pjeset e fytyres.
Edhe terbimi per padrejtesite
e ben zerin te ashper. Ah, ne
qe donim te pregatisnin truallin per miresjelljen,
ne nuk mund te ishim te sjellshem.

Por ju, kur te arrije çasti
qe njeriu te jete mik i njeriut,
na kujtoni
me miresi.