Ani cka,
ani cka,
qe sonte ne te dy nuk jemi bashk’,
por po behet von’, oh sa monoton,
nga fillimi prap’ ne, te fillojm’,
pse nuk po m’bertet’,
tash e ke ma leht’,
apo ndoshta,
k’shtu po t’vjen lezet.
As nuk merr’ kuptim,
ket’ dhe ti e din’,
tek ma e fundit s’o ka ma nin’.

Po s’po ma nin as nuk po m’vjen inati
Ani cka, ani cka, ani cka, ani cka.

Tash ma mir’ fajsom’,
kjo ty pak ta leht’son,
apo ndaq, edhe livdom.
A po t’vjen’ ma leht’?
Tash ma shum’ po rrshet’,
a po get, qikjo je vet’,
me vete jom ka thom,
kurgjo s’o ka m’shkon,
i mir-i keq, qiky qe jom.
As nuk merr’ kuptim,
asgje s’ka kuptim,
o tek ma e fundit,
mu s’o ka ma nin’.