Ne nje koh’ te larg’t,
ai do t’vinte per te par’,
ulej rrefente,
net’ e tij me te gjata,
kurr’ pa ja nda,
dhe kenget qej kendonte,
si te rreshura qe vinin,
per te rand,
s’qan n’to i ngjan’,
ne mendjen ton’ te dal’,
ai kthehej prap’,
per te lodruar, per te qar’,
qeshnim aq te dehur, aq te mbar’.

Tash qe esht’ i madh,
ky qytet i vogel i lasht’,
bota esht’ e egur,
esht’ e trembur, esht’ e çmendur,
ushtari im me esht’ vrar’,
dhe luft’rat qe i beri,
jan’ te verbra,
dhe veshtir’ esht’ per te par’,
se çfar’ qendron,
ne mendjen ton’ te lart’,
se çka esht’ k’tu per te qendruar,
çka duhet ndar’,
qeshim aq te zbehur, aq te thar’.