E kisha mohuar Zotin. Kisha thënë se ai nuk ekziston.
Madje, thosha çmendurisht ndonjëherë se edhe sikur ta shaj, me vete keq fare,
Askush do të më përgjigjet, se natyrë vetëm ka e perënditë janë nëpër libra e përralla,
Por nisa ta kem besimin, kur e pashë njeriun, ç’kafshë ishte, sa i ulët.

E besova me zemrën e vrarë prej ndjenjash njerëzore, prej damarit të shpuar nga dhimbje e punës së rëndë,
Teksa në perëndimin e egër të një qyteze perëndimore, pashë betejë të madhe, sikur në luftë, trupa të zinj, faleshin në punë kafshërore,
Po ne Hitlerin e kemi zhdukur thonë, edhe të tjerët që ishin si ai, diktatura e zullume nuk gjenden më në botën e të gjallëve,
Por njëjtë koha, veçse vrasjen tashmë e bëjnë ngadalë, jo në furra të bukës.

Shtrihen trupat në tokën e perëndisë së tyre, pa bukë, pa ujë asgjë nuk duan,
Në vreshtat e ditës të djersës, që kur thahet nis e bëhet si lot i madh e refuzojnë gjithçka e kokën ulin në arrat e punuara,
E me vete them, edhe nëse perëndia nuk ekziston me të vërtetë, dhe në është vegim a çmenduri trush njerëzish,
Po është ndjenjë e lartë, është formë e shkëlqyer, për me qene njeri i udhës.