Nën bori e brohoritje, në sheshin qendror të Tiranës,
vërtitej si një kambist, një delvionit, bardhosh,
që automobilave iu shkonte pas, punonte në të zezë,
në formën më të egër dhe më të keqe të punës.

E më tha: “Vuajtur kam dhe po vuaj. Jeta vështirë është. Do nuk do, do të rrotullohesh drejt parasë”.
Në ato momente se ç’mendova ngadalë më fjeti mendim:
“Në humnerë fle popull i ngratë, në viset më të largëta të atdheut,
këputet, rritet, ngrihet, bie, me forcë e tatëpjetë, vuajtje paske, o vendi im”.