Njerëzve të vendit tim, unë fjalën ua besoj,
unë për ta e ata për mua himn, kudo kushtroj,
me ta jam tribun, çlirim, si bilbil nis këndoj,
e vallëzoj sot lirinë, ndez shpirt e jetë si lumenj e kroj.

O vendi im me male thepisur dhe me fusha të tëra pjellore,
iniciale të dhimbjes krenare,
bijë e dheut të shtypur prej armikut të ashpër,
që në ty kalova ashtu harlisur, në fushëqeta, në fije bore,
u bëra me ty njësh me ata halle,
me atë motin tënd, trupin më ftohe, shpirtin më ngrohe.

Po dhe njerëzit e asaj ane, me halle mbi sup
me ta zemrën e bëra njësh,
ku gëlon dashuri e mall, flatrat e mia që u ndezën,
ndër male e kreshta,
ndër punëtorinë tuaj ka flakadanë,
në atë vend ka diell të nxehtë dhe të flakur hënë,
në jastëk fjetur dhe ngadalë rashë,
dhe në brenga, plot me lot, sërish qesha.