Imagjinatë e fantazi

Bashkëbisedim bëja me lumin,
po me atë lumin Drin, më të gjatin e atdheut tim,
e flisja unë, e ai kthente përgjigje disi të thatë,
më tregonte si shkoi jeta dhe historinë.

E qava e qesha bashkë me Drinin, lumin e vendit tim,
këndova dhe u hidhërova bashkë me të, ta dini,
dhe e pashë urën drejt e në sy kur ecte nëpër pellgje Drini,
e diçka donte të thoshte lumi, por nuk e dëgjoja, flisja unë.

Unë flisja, duke imagjinuar dhe thënë të vërtetat e mia,
kurse lumi shihte për nga ura, e po habitesha ç’punë ka ura këtu?
dhe doja t’i thosha Drinit se shiko se unë këtu kam qarë e qeshur,
kam kujtime shumë, me miq e shok, luajta e kalova fëmijëri e rini.

Vazhdova unë: “Më mirë se te ty, nuk mbaj mend më bukur se këtu,
të kem kaluar tjetër kund, se është vendi im, është memoria ime,
e këtu lashë shpirtin, lashë zemrën, dritën, xixëllonjat e natës kam lënë,
këto fusha, këto lule, me siguri thembrën e këmbës e mbajnë mend, e duan, edhe pse i kam shkelur shpesh.

Drini dëgjonte vëmendje, e pa edhe dëlirin tim, edhe fantazinë e pamatë,
u mendua gjatë dhe si një plak i urtë po mendonte shumë ai lumë,
e shihte more çuditshëm nga ajo urë, si me pa nga Moisiu, si me qenë perëndi,
e kërshëri më zgjoi pse atë urën mbi atë Drin shumë po e shihte, që ia mbyste shpinën përherë?

Atëherë u ktheva nga lumi dhe i thashë: Pse, pse e sheh atë urë ka shumë, pse?
Dhe fillimisht nuk ma ktheu përgjigjen, kurse më tej më ktheu atë që doja,
Por tronditshëm disi ishte ajo që tha: “Ura, që e sheh ka qenë këtu kur ke pasur kujtime ti, e kushdo kësaj ane, jo vetëm ti, por njëmijë e qindra mijë,
e ura është mbiemri im, është kujtimi, është guri që nuk lëviz, që kujtimet mban gjallë, edhe pse koha rrjedh pa mëshirë.

E atëherë e pashë urën, e u binda se ajo është vend i shenjtë, është Korab e Olimp,
është tempulli i pathyeshëm, është memoria jonë e përbashkët, është kujtimi që nuk vdes ndër mendjet tona.