Kokën mbështetur në dritare,
Në qiell shpejtë gjej qetësinë.
Shikoj tani me sy në lot fare,
Hënën që s'di t'i shkëputet atijë qielli të Zi.

Të zezën qielli e mori,
Nga reflektimi I syve të mi!
Që dikur një engjull ma solli,
Vetëm për t'ia arritur qëllimet e tij.

E futur në errësirë të errësirës,
Askush s'po më vëren.
Strukur ndër shtatë kodra,
E di që askush s'po më dëgjon! (2X)

Kokën mbështetur në dritare,
Në qiell shpejtë gjej qetësinë.
Shikoj tani me sy në lot fare,
Hënën që s'di t'i shkëputet atijë qielli të Zi.

Në të zezë u shendrrua,
Ajo fletë e bardhë.
Por, një gjë kurrë nuk u harrua,
Se në miliona pjesë ti më ke ndarë!

E futur në errësirë të errësirës,
Askush s'po më vëren.
Strukur ndër shtatë kodra,
E di që askush s'po më dëgjon!

E futur në errësirë të errësirës,
Askush s'po më vëren.
Strukur ndër shtatë kodra,
E di që askush...

Askush, s'po me degjon.