Ήταν ο εγωισμός μου
που δεν μ’ άφηνε να δω καλά
ότι έριχνες στο φως μου
κάθε μέρα κι από μια σκιά
έλεγα πως θα περάσει
σύννεφο πως είναι θα χαθεί
όμως μ’ έχεις πια κουράσει
και δεν έχω άλλη επιλογή

Δεν το βλέπεις πως δεν πάει άλλο και
κάτι μέσα μου έχει σπάσει από καιρό
αν μ’ αγάπησες το αμφιβάλλω και
αν το είδα τώρα τέρμα ως εδώ
δεν το βλέπεις πως απόφασή μου πια
σε μια σχέση που δεν βγάζει πουθενά
ίσως θα ‘πρεπε πολλά να ήμουνα
νοιώθω να ναι τώρα πάλι πολύ αργά

Κάθε μέρα που περνούσε
έπαιρνε μαζί της μακριά
όσα η καρδιά αγαπούσε
και δεν είχα όμως τη συννεφιά
μη μου λες ότι λυπάσαι
που χεις μάτια πάντα εσύ κλειστά
την αλήθεια μη φοβάσαι
σαν το ψέμα αυτή δεν σε πονά

Δεν το βλέπεις πως δεν πάει άλλο και
κάτι μέσα μου έχει σπάσει από καιρό
αν μ’ αγάπησες το αμφιβάλλω και
αν το είδα τώρα τέρμα ως εδώ
δεν το βλέπεις πως απόφασή μου πια
σε μια σχέση που δεν βγάζει πουθενά
ίσως θα ‘πρεπε πολλά να ήμουνα
νοιώθω να ναι τώρα πάλι πολύ αργά
να – να – να
να – να – να
να – να – να

Δεν το βλέπεις πως δεν πάει άλλο και
αν μ’ αγάπησες το αμφιβάλλω και
σε μια σχέση που δεν βγάζει πουθενά
ίσως θα ‘πρεπε πολλά να ήμουνα
νοιώθω να ναι τώρα πάλι πολύ αργά.