Nje histori te bukur une kisha, ne nje peme me pisha, kur me nje vajze u njoha dhe pas pak me te u dashurova.

Me pelqevi aq shume sa rashe direkt ne gjunj.

Mendova se si mund ta lumturoja, menjehere nje kartoline krijova dhe me pas asaj ja dhurova.

Kartolina thoshte "o shpirt o yll je sorkadhja me e bukur ne pyll" ajo sa e pa ne kosh te plerave e hodhi dhe pastaj tha nuk te vjen turp o maskara?

I trishtuar une ika rruges per te shpia u futa ne dhome vete doja te rija.

Te nesermen me thane qe kartolinen ne kosh te plerave nuk e pame, kartolina ne çanten e saj ka perfunduar e kishte marre vetë me ato duar.

Ndersa nje dite te bukur per te mendoja nje varg i bukur me erdhi ne mendje dhe menjehere fluturova.

Lapsin e mora dhe te shkruaja fillova " O yll, o ftuha vdeksha un per buzet e tua" Dola jashte dhe menjehere ne sy ate pashe, menjehere asaj iu afrova si fillim nje trendafil i dhurova dhe vargun tim nisa t'ja recitoja.

Nderkohe qe un mbarova nje shuplake te zjarrte mora.

Shoqet e saj e pane kete veprim dhe ajo tha ik qe mos i them ti thon babit tim.

Nisa te qeshja me te madhe se mu duk si hajgare kur nga goja e saj doli fjala baba, une i trembur u friksova edhe shpejt u largova duke u larguar me vete thoshja babait nuk do i kene treguar.

Vajta ne shpi perpara mu gjet nje njeri, e pyeta se kush ishte dhe pergjigjja e tij ishte shume tronditse jam babai i asaj vajzes qe ti sapo ngacmove eja bir mos u largo vetem vajzes time po ju afrove thuai vetes boll jetove.

Po une kaq leht nuk u dorezova une prape fjale te embla i dhuroja shpirt e zemra, ishin me te por me kot nuk ndodhi asgje.