Perandori ka urdhnue-
Krejt Ballkanin me sundue,
Shumë kala me i ndërtue,
Ushtrinë e vet me i strehue,
Prej sulmuesve me shpëtue!

T’ gjithë shqiptarëve shpi për shpi,
Ja u ka qitë nga ‘ i hangari!
Hangari, hiq pa çare,
Me punue rrogëtarë pa pare!
Me bajtë gurë e me murue,
Shumë janë lodhë e janë dermue,
Gjatë tanë jetës kanë punue,
Kurrë n’ shpi t’ vet s’ kanë mujtë me shkue!
Mish e eshna ju kanë prrekë,
Shumë prej tyne, n’ kala kanë vdekë!

Si n’ shumë treva të këtij vendi –
Novobërdës, i erdhi rendi,
Me e ndërtue atë Kala,
Krejt Kosovën, me mujtë me e pa!
N’ Novobërdë, n’ atë maje t’ kodrës –
Sheh Kosovën, si n’ shuplakë t’ dorës!
Skaj me skaj nëpër Malësi –
Kanë mbledhë burra e djem të ri,
Kanë bajtë gurët dorë me dorë,
N’ vapë të madhe, n’ shi e n’ borë,
Prej Gollakut e Karadakut,
Për me i ngritë Kala – Romakut!
Nji sokol, nji burrë malësor,
Kish zanatin murator,
S’ kish shumë kohë që ish martue,
I erdhi rendi n’ Kala me shkue!
Me punue në atë Kala,
Tjetër mashkull në shpi nuk la!
E la n’ shpi nji loke – nanë,
E la nusen e re shtatëzanë.

Njizet vjet murim ka ba –
Shpinë e vet, kurrë s’e ka pa!
Nuk e pa kurrë lokën- nanë,
Nuk e pa nusen shtatëzanë!
Gëzim të madh, Zoti i kish falë –
Nuses n’ shpi i kishte lind djalë!
Prit me muej e prit me vjet –
Kurrë s’ erdh baba n’ shpi të vet!
U rrit djali njizet vjet,
Kurrë s’ e pa babën e vet!
Njizet vjet kur kanë kalue,
Nana e vet e kish fejue.
Erdhi koha me e martue,
Vadën dasmës ja kanë caktue!
Po banë nana, haj medet,
Po e martoj nji djalë hasret,
Qysh bajmë darsëm e davet,
Pa kanë n’ darsëm baba i vet?!

Nji ditë nana ishte kujtue,
Në sabah, herët ish que,
Ka hy n’ magje me gatue,
Po donë bukë, burrit me i que!
Sa shpejt gati, bukën po e banë,
Djalit t’ vet ia paska dhanë –
Hajt, bre bir, në daç me m’ ngue,
Merr këtë bukë, nisu me shkue,
Te Kalaja n’ mujsh me e que,
Babës tand, ti bukë me i que!
Babës tand, me i ba selam –
Sod nji javë, dasmën e kam,
Merr këta shokë e ustallarë,
Mos e le n’ darsëm pa ardhë!

Sa mirë djali, nanën po e ngon,
Po e merr bukën e po tfillon,
Nja tri ditë udhë po udhëton,
Te Kalaja, drejt po shkon.
N’ portë t’ Kalasë, kur paska dalë –
Puna e mbarë, o, ustallarë!
Të mbarë paq, o djalë i ri,
Ç’ kërkon ti, n’ Kala me hi?
-Babën tem, gjallë a e kam,
N’ bark të nanës, ai m’ ka pas lanë,
Kur ka ardhë në këtë Kala,
Tanë këtë trup unë e kam ba,
Babën tem kurrë s’ e kam pa!
Sod kam ardhë, unë, bukë me i prue,
Me babë tem due me u njoftue!
Ka prej nanës, shumë selam –
Sod nji javë dasmën e kam,
Me i marrë shokë e ustallarë,
Mos e le n’ darsëm pa m’ ardhë!

Janë shkue, babës i kanë kallxue –
Djali – bukën, ty, ta ka prue,
Po t’ kërkon me u njoftue,
Edhe n’ darsëm po t’ thërret me shkue!

Ka dalë baba, n’ maje t’ Kalasë –
Prej mërzisë – zemra i ka plasë,
Kur e pa djalin sa nji plep,
S’ e kish pa qe njizet vjet,
I vloj gjaku prej mërzije,
Trutë e kresë ju kanë përzie!...
Vet me veti koka kujtue –
Krejt kjo jetë, n’ Kala m’ ka shkue,
Hangari tue punue,
Kurrë n’ shpi teme s’ kam mujtë me shkue,
S’ kam pa nanë, as s’ kam pa grue!
M’ asht rritë djali me u martue-
Nji herë n’ prehën s’ kam mujtë me vnue!
M’ ka shkue jeta, kurrë pa u gëzue,
Trupi i jem pa u rahatue!
Çka m’ vyen jeta, n’ darsëm me shkue?
Çka m’ vyen djali, kështu me m’ rrune?
Mos po i prinë fati, si mue –
Sa t’ jenë gjallë, kështu me u mundue,
N’ hangari tue murue,
Pa i pa fëmijë, as pa e pa grue,
Çka i vyen jeta me jetue?!
Drodh çekiçin e ma ka gjue –
N’ lulë të ballit, djalit ia ka mëshue,
T’ dekun n’ tokë e ka palue!
Ustallarët çka kanë marue –
N’ Kala – djalin e kanë murue!
Edhe bukën e shtinë në mur –
Sod e atë ditë, s’ e hangrën kurrë!
Kështu tregon legjenda e gjallë –
U muros djali me mallë!
Fjalëve t’ mia, kush s’ ju beson –
T’ shkojë – Kalanë t’a viziton!
N’ gurë t’ Kalasë, n’ atë maje mali –
Pushon buka e pushon djali!
Pushojnë gurët e historisë,
Pushojnë vuejtjet e shqiptarisë!