Nje dore e paftuar ma dhuroi shkendine
Dhe ma beri zemren xixe te strallit n’vere
Tash m’ben drite si diell, me cel si pranvere
Nje fjale n’gjak e lindur, qe kaplon gjithsine…

Ruaju mos e thuaj, se t’ben ujem prore
Kur te dridhet kemba, sa here te leshon zemra;
Ktheje gjithnje ballin, mos u sh’ndet me themra
Fjala thyen dhe eshtra ne lak t’asaj dore

Ajo fjale dy here s’lind nga buzet tona
Nuk ia njofim shpinen, mohin n’dite te veshtira
(As kur t’prek e keqja, as kur t’leshon e mira)

Mburrjen e ka t’vogel, trupin nder kumbona
Thu’j kur ndoj t’vonuar n’vater ta sjell shteku:
“Me fat atij miku, qe pragun ma preku!”