Fati si m’buzëqeshi kështu - me vete thash,
e - ishte hera e parë që rastësisht e pashë
te lulishtja e gjimnazit - ndër lule tjera,
ishte më e bukura për mua - si asnjëra!

Ballëndritur e me shtat t’mesëm për mrekulli,
ajo bashkonte pjesët e lulës - o sa bukuri,
harlisur me kupë e kurorë që do i kisha mall,
renditur kokra e fara - çfarë pamje e rrallë!

I kishte faqet ngjyrëtrëndafili,
jo - si ledhatova kurr, që nga prilli, …
e aromën e këndshme që ajo kundërmonte
nuhatej gjithandej se prore erë lëshonte.

Dhe kështu kaluan përtej dy pranvera,
derisa rrufeshëm lulen e mori era -
grabitqari e këputi me lajka e dhunë,
siç nuk do veproja asnjëherë unë.

Edhe pas këtyre dekadave t’kaluara,
përkujtoj çastet e paharruara,
kur shfaqja ndjenjat e zjarrta e t’çiltra, …
për t’luluar lulja, siç më ishte dëshira.