Pa ditur në ishim
të vegjël a fëmijë
ne ecnim të lodhur
rrugëve gri.

Natën, Hën' e shkretë,
nëpër retë me shi,
me droj'e qiste kryet
e strukej përsëri.

Ishin, natyrisht,
netët me shi,
kur njerëzit flinin...
e flinin... e flinin përsëri.

Të trembur ndonjëherë;
dy çiliminj,
dyerve trokisnim,
por s'i hapte njeri.

E ashtu të lodhur,
në dert e mërzi,
u ktheheshim ne prapë
rrugëve gri.

Diku, prej një skute,
e trishtë një melodi,
ngrihej dhe përhapej
në qiellin me shi.

Ishte harp' e lypësit
që luante në vetmi
një elegji të lashtë
për gjak e tradhëti.

Ne fjalët s'ia kuptonim,
se ishim fëmijë
por hapat na ngjisnin
me tingujt e tij.

Gdhihej më tutje,
e njëjta melodi.
Lart, qiell ' i zymtë,
ngarkuar me shi.

Dhe zgjohej njerëzia.
Rrugët: mizëri.
Por çudi e dashur,
nuk qeshte njeri.

Iknin e vinin
pa fjalë, pa gjallëri.
Këmbët zvarrë-zvarrë.
Fytyrat si në zi.

Si hije na dukeshin.
Korba, gjarpërinj.
Ndaj iknim... veçse iknim
rrugëve gri.

Përpëlitej era,
klithte n'arrati.
Ne qanim bashkë me të,
të tre një elegji.

Ish' elegji e lypësit
përhapur në gjith'si,
që nga fund' i qiellit
e gjer në majë të tij.

Dhe nuk merrej vesh,
u ngrys, a u gdhi.
Se në terr ish zhytur
bota, unë dhe ti.

Ndaj iknim... veçse iknim
rrugëve gri,
pa një vend të ngrohtë,
pa strehë, pa shtëpi.

Ishim, natyrisht,
veç dy çiliminj
që s'dinim asgjë
për gjak e tradhëti.

Por ishin, e dashur,
ditët me shi,
kur s'qeshte, natyrisht,
nuk qeshte, asnjeri.