Buza fjalën peng e mban,
Një vënd nënës si ndodhet pranë,
Prej lotëve bëre monoment,
Lavdi e vuajtjes sa njëmijë vjet.

Dimëruar si malet kreshtëzënë,
Eve mbeti, si pemët mardhuar,
Pranverë pa lule e pa hënë
Qiell malluar e mërguar.

Dimrakë kjo tokë, pa dashuri,
Eshtë mbyllur moti, e imja shtepi.
Duart e fryra nga uji i ftohtë,
Sytë e nënës mbushen me lot.

Ja fala veten mallit zhuritur,
E ktheu në blerim, Diell-Hënë,
E gjeti forcen lart për tu ngritur,
Me disa jetimë mbi supe barrë.

Përmes lotësh derdhen fjalët,
Si vjen drita përmbi mal,
Një kuvend me puthjet mjaltë,
Zemrës kurre si mbyllen plagët.

Malli i nënës nis të flasë,
Bëhet udhë e larë në dritë,
Zemra e nënës s'mund të vrasë,
Kurrë fëmijën që vetë lind e rrit.

Kthehu, nënë, thotë pshërtima,
Të më shohësh dhe një herë,
Të mi puthësh sytë qiellit,
Emigrante nëpër botë si një erë.