Tok me natën gjumi
hyri pa trokitur.
E në një botë ëndrrash
u struk ì dremitur.

Sakaqher’ qepallat
ç’ì mbylli ashtu?
Mbretëri e gjumit
u nder gjer në tru.

Triuri kryeneç
zgjuar donte t’ish.
Ì dha urdhër trupit:
“Tundu, more mish!”

Por trupi ì lodhur,
Dërmuar sa s’ka;
ì tha trurit: “S’mundem,
s’duroj dot, s’ma mba.

U dorëzua truri.
Veç..për siguri,
ca qeliza –rojë
la gatishmëri…

Dhe qelizat – rojë,
sa të rrinin kot;
Thirrën ëndrrat forrë:
“Futuni në kokë!

Hynë ëndrrat, hynë
pa dert e pa radhë.
Gjumit terezinë
ia prishën.. Pse, vallë?

Se kur hyjnë ëndrrat
me lule, me këngë;
Trupi mirë çlodhet,
Gjumi mbahet rëndë.

Le kur janë ëndrrat
me dufe rinore!
Buzët dhe në gjumë
çelin lule bore.

Eh, ku ndonjë ëndërr
hynte e hazdisur;
Trupi dridhej rëndë,
gjumi ish gremisur.

Mori vendim gjumi,
ëndrrat t’ì thërriste:
“Boll e lodhëm trupin,
mjaft me gaunisje!

Do hyjnë në shtrat,
në shtratin e ngrohtë
veç ëndrrat me leje,
vizë e pasaportë…