-e shikon ate deren me ate vrimen e madhe aty?Si qenka bere..!Brenda asaj dere, brenda atye kater mureve ka studiuar nje familje e madhe, le te themi ka jetuar per nente vite me rradhe.
-Cdo te thuash gjyshe?Kjo eshte nje shkolle dhe nuk ekzistojne familjet.Deshe te thuash nje klase besoj?
-Jo jo vogelushja ime, pikerisht familje doja te thoja.Eshte e vertete qe nuk ekzistojne por ne beme te mundur gjithcka ne kete shkolle, madje edhe arritem te krijonim nje familje.Ta dish ti ckemi kaluar ne ne ate klase do ta shihje qe kam te drejte, bije.
-Epo me trego pra gjyshe.Dua te di cdo gje.
-Ne jemi njohur me njeri-tjetrin qe femije, qe ne klase te pare.jemi rritur se bashku ne bnkat e shkolles, madje edhe jashte shkolle ne cdo minut e kemi kaluar bashke.vitet kalonin njeri pas tjetrit ku marredhenia jone vinte e forcohej cdo dite e me shume.se bashku kemi mesuar alfabetin, numrat, mbledhjen dhe zbritjen e tyre, se bashku kemi mesuar shume e shume te tjera por mbi te gjitha ne se bashku e njohem shoqerine.Qe te vegjel kemi ditur ta mbrojme njeri-tjetrin dhe nuk e leshonim kurre shokun kur ndodhej ne nje situate jo te mire.Epo mire, e pranoj qe kur kemi qene me te vegjel nuk shkonim dhe aq mire, ne vajzat ziheshim gjithmone per gjera shume te vogla, vajzat dhe djemte gjithashtu pasi djemte e klases ttone ishin ca mistrece dhe ne nuk i duronim dot lojrat e tyre.Thashethemet kryesonin mbi gjithcka.Ne jemi rritur se bashku me tere keto kapriqo te vogla dhe shume qesharake kur i kujtojm sot.Fotot na e lejojne te mos harrojme asnje cast tonin e kemi perjetuar se bashku duke nisur qe nga festa e abetares edhe pse pjesa me e madhe e klases mungon sepse ata erdhen vite me vone dhe iu bashkuan familjes sone.Kapriqove femijerore te familjes sone qe nisnin per nje vjedhje te nje lapsi, per nje fjale jo te bukur, per nje nxjerrje kembesh nga qunat qe te rrezonin gocat, per fjalorin e pahijshem iu dhame fund me nisjen e sherrit ne klasen e tete nga ne gocat, ku cdo idiotllek pason tjetrin.E di ckemi bere tjeter ne?Jo vetem qe u gezuam pafund po kete gezim e perjetuan edhe muret e klases ku kemi gjuajtur fillimisht me shkumesa e pastaj pasoi me dheun e vazove te luleve.Si cdo here ai qe nisi ojen kerkohej, ama ne..cdonjeri nga ne hidhte nje mburoje drej tij dhe askush nuk e mori dot vesh se kush e nisi ate loje pafund argetuese pavarsisht se ne vendosnim kapuqat qe floket te mos na beheshin pise ose uleshim poshte bankave per tu mbrojtur disi.Dhe dita qe pasoi shkaktoi nje proteste te vogel jo vetem para shkolle por ne te gjithe kukesin.Ishte disi nje lloj proteste ku ne kerkonim te drejten per tu futur ne klase pasi kjo na ishte ndaluar.Edhe pse nuk arritem te futeshim ne mesim ajo dite kaloi super sepse nuk ishim nen udheheqjen e askujt, ishim vetem ne dhe kokat tona te cmendura qe mendonin njelloj.Pavarsisht gjithckaje per sa kohe ne ishim ne ate shkolle se ishim kampionet e asaj shkolle dhe mendoj se kete e verteton me se miri kampionatet e fituara nga klasa jone, si per djemte ne futboll, ashtu dhe per gocat ne voleyboll.Cdo dite shkonte me se miri me shaka e cmenduri nga me te shumtat dhe ai vit i cmendur dhe i bukur u mbyll me ate esene qe theu egon e nje kolektivi te tere individesh.Kjo na beri te ndiheshim keq, si dhe kerkuam falje per gabimin tone qe vazhdoi te permendej dhe ne vitin qe pasoi duke shkaktuar nje ndotje akustike teper te madhe ne veshet e secilit prej nesh pa harruar ndotjen emocionale.Mire, viti ku ne na bente te ishim minimaturante nuk nisi mire ama perfundoi mrekullueshem.Perfundoi duke lene gjurme ne jeten e secilit prej nesh, perfundoiduke na shkaktuar nje nostagji te pamundur per ty kthyer edhe nje here brenda mureve te asaj shkolle.Nuk mund te luajme me futboll ne ate oborr, nuk mund te ulemi te bejme muhabet apo te luajme sfide apo e vertete me njeri-tjetrin, nuk mundte zhvillojme me asnje aktivitet apo te kalojme kohe me mesuesit, nuk mund te ngaterrohemi me njeri tjetrin dhe te pajtohemi perseri pas nje jave, nuk mund te kalojme perseri se bashku oret e gjata mesimore dhe c'eshte me e keqja nuk mund ta kemi me ate shoqeri qe kemi pasur dikur sepse ajo do te vije duke u bere akull dita-dites.Ajo shoqeri ka lene gjurme ne cdo hap qe kemi hedhur ne klase, ne shkolle, ne oborrin e asja shkolle, ne cdo gje qe kemi prekur apo krijuar ne.Tashme secili nga ne kemi ndermarre nje hap teper te rendesishme ne jeten tone, jemi hedhur ne bankat e arsimit te mesem te ndare cope-cope nga njeri-tjetri.e keshtu nuk i ngelet asgje asnjerit prej nesh perveqse te falenderojme njeri-tjetrin per cdo moment qe kemi kaluar afer njeri-tjetrit dhe te urojme sukses ne jeten e familjareve tane kudo qe ndodhen.Ato kujtime do jene te paharrueshme jo vetem per mua por besoj edhe per ju.Dhe normalisht nuk mund te rri pa permendur degetqe bene te mudnur lindjen e kesaj peme te quajtur familje te cilet jane:Redi Gjana, Argen Ndoj, Ela Dogjani, Florije Matmuja, Gentian Sefa, Bledar Kovaci, Fjoralba Demnushaj, Laureta Aliaj, Besiana Beluli, Indrit Aliaj, Geraldo Oruci, Anita Kovaci, Anja Onuzi, Vjosana Shehu, Ergys Nika, Edison Cenaj, Armand Bajraktari, Gerald Lleshi, Lisara Onuzi, Sabiana Onuzi, Mirsada Nerguti, Bujana Nerguti, Melisa Truni, Lori Dema, Ermal Matmuja, Loni Syla, Erlind Gjana, Argent Cengu, Blerta Rexha, Mirela Iseberi, Dorina Tafhasi, Bora Zelaj...Qofshi te lumtur dhe shpresojme te jemi njejte si dikur edhe pas shume vitesh...!!!