Mosha e rinise, me e bukur se ajo
zbuluar ne erresira, ku gjithcka hesht
vec hesht, hesh vec hesht, vec hesht

Mos i ruaj lulet, per violinistet funeber
e puthjen tende, per ftohtesi
mos e ndaj driten me thiken e bukur te nates
e kohen mos e humb, ajo sna pret ne

Ajo nuk me sheh, ajo nuk me degjon
ajo nuk me flet, ajo nuk egziston, jo me, jo me
ajo rri e ndrydhur ne boten e saj
ne erresire e vetme dhe vetem qan, dhe qan

(refreni)
Nuk do diellin, nuk do henen
nuk i do as yjet
nuk do eren, nuk do token
nuk e ndjen as boten
jo me, jo me.
Nuk do qiellin, nuk do mbremje
e nuk i do as njerezit
nuk do ngjyra, nuk do puthje
nuk me ndjen as mua
jo me, jo me

Ajo nuk me sheh, ajo nuk me degjon
ajo nuk me flet, ajo nuk egziston, jo me, jo me
ajo rri e ndrydhur ne boten e saj
ne erresire e vetme dhe vetem qan, dhe qan

(refreni)
Nuk do diellin, nuk do henen
nuk i do as yjet
nuk do eren, nuk do token
nuk e ndjen as boten
jo me, jo me.
Nuk do qiellin, nuk do mbremje
e nuk i do as njerezit
nuk do ngjyra, nuk do puthje
nuk me ndjen as mua
jo me, jo me

Ajo, ajo, ajo, ajo, ajo
ajo, ajo, ajo, ajo, ajo
ajo, ajo, ajo, ajo, ajo