Atdheu im, një vend i kalbur, njerëz të varfër dhe të papunë, një rrugëtim nga Australia në Antraktidë,
popull i mjerë me dhe të nxirë, o Trojë e shuar nga Zotat e Olimpit, o lot i madh që hap varre pa fund, një jetë e krisur,
nëpër bjeshkë të Tropojës dhe në luge të jugut, ndër vena të Shkodrës dhe në Durrës në port, një në kërkim e një në liri,
një në burg dhe një në qeli, njëri vrasës, një hajdut, një popull i mjerë, ik Enea dhe vetëm ik në brigje të Barit edhe të Napolit, kupto lirinë dhe jeto në arrati. Ik, Enea ik.