Kosovë e bukur, gjak i fryrë,
çdo hap i hedhur – drithërime!
Erdha dhe mbeta…kisha hyrë
në vëndin bosh të zemrës sime.

Një pendë qé sipër një bregu
na pa, e sytë mbi ne i ngrinë.
Vetura-erë me targë mjegull
po na tërhiqte në Prishtinë.

Fushat po shtyheshin karshi,
vraponin të na përqafonin:
“Po rri, kthehu të çamallemi,
ku shkon kaq shpejt o bir” më thonin.

Degët e pemëve si duar
tunden lëndinë më lëndinë.
Malet – baladë e pambaruar
nga ato që i dimë e s’i dimë.

Kosovë, e bukura, e serta,
çdo hap i hedhur – drithërime.
Hyra në gjirin tënd dhe mbeta…
Isha diku në zemrën time.