Një komb që rrihet përditë, si një qen rruge dhe lihet në baltë e në udhë të madhe,
në hungërima që të vjen të qash, në hulli të tmerrshme dhe me sytë e perënduar e të mjeruar, i tillë është i yni,
që diku një cep vend ka zënë dhe vrapon herë pas here pas ushqimit, duke shkuar rrugët e Europës, në ferr e në terr,
në shi e bubullima, rrihemi e vritemi, gjak e dhimbje, janë katakombet e kombit!

Ecim ndër udhë, nëpër ura e ndër mallëngjime të reja, si ndër pafundësi të qiejve e të yjeve të skëterra,
të cilat shpesh kanë halle të mëdha, një qerre e stërmadhe që vlon nëpër gajzere të reja,
vetëm vuajtje ka kombi im, kombi yt, se rrugën e jetës e ke ndjekur nën mallkim e harrim, në varfëri,
e ashtu rrimë si ai qeni në agoni, rrahur keq, por me sytë plot me ngjyra, si ky ylber pas një shiu rrebesh. E është kombi im, i imi është, edhe pse i rrahur!