U rrëzua dhe e fundit gjethe, ndër klithje,
lakuriqësia e pemës m'la shpirt trazuar,
petkun e bardh e hodhi si vello nusërie,
koloritin e vjeshtës e kamufluoi bora e par !

Muzën e poetit jo s'ma zbehu aspak,
në çdo gërëm e varg ndez vetëtima,
fjal shpirti pulson zemra, spulson më gjak,
rrezet e yjeve e të hënës suonojn në rima !

Aty treten melodioze dhe pasionet e stinës,
që me Ty e dashur, jo s'kan kurr të shterur,
rrënjëzuar thellësive të embrionit qelizës,
përjetsisht t'pandashëm, në asht' tretur !