Kur kryqëzuan dashurinë,
Fitimtar krihej mallkimi,
Zogjtë ndërprenë melodinë
... Qielli mbolli rè nga dimri."E përdalë!", "Mëkatare!",
Klithte nata sterrë e zezë.
Por Hyjnesha dritëar,
Ishte veshur me pranverë.

Gurë hodhën pa mëshirë,
Për ta zhdukur, turpëruar,
Si përbindëshat diabolikë,
Ta shikonin gjunjëzuar!

Dëshmimtare mes turrmës isha,
Belbëzoja, shpirtëvrarë!
E përhumbur, shi kërkova..
Plagët shpejt për t'ia shpëlarë...

Djalli e mori, isha në gjumë!
Fshiva sytë e lemeritur.
"Mos me humbjen flija unë"?