I thashë diellit:
Mos ma hiq esencën tende
Nga shpirti im!.

Ai vetëm tundi kokën dhe qeshi,
Unë atë njellojë e shpërndajë
Për të gjithë!.

Kush ka sy të shohë,
E merr dhe e shtrëngon.

Kaq tha dielli,
Dhe buzeqeshi.
Më pas u largua dalëngadalë,

Por esenca e tij
tek unë mbeti.
Si një vlerë e rrallë...