Ne nje cep te dhomes
qendronte gjyshja
e plakur e lodhur
e gjithnje e buzeqeshur.

Gjyshja aspak nuk pritonte
qe nipat e mbesat
me fjale te embla
gjithmon t'i gezonte.

Sheqerkat e bonbonat
vete nuk i hante
e cdo her ajo
nipave e mbesave ua shperndante.

Sa her kur semureshim
gjyshja prane na qendronte
edhe pse me trup te lodhur
ajo prap me dashuri na ledhatonte.