TEKSTI ORIGJINAL
Jo më kot fryjnë erërat,
Jo më kot stuhia buçet.
Sytë e mi dikush fshehtas
I dehu me dritë të qetë.
Dhe prej dikujt ëmbëlsia pranverore
Në mjegullën e kaltër më hoqi sot
Nga trishtimi mua mrekullisht,
Por jo që këtu nga hyjnorja tokë.
Pikimin e qetë të qumshtit jo ankthin,
Tronditjen yjore jo dhimbjen,
Me kohë dua universin, përjetësinë
Sikur ato të ishin vatra ime, atdheu im.
Gjithçka në ta është bujare, e shenjtë,
Dhe ajo që dhemb shkëlqen,
Perëndimi, lulkuqe e ndezur,
Rrjedh çurg në të qelqtin liqen.
Një vegim në detin e grurit
I pafrenueshëm vjen në buzë
Qielli që polli në muzg
Lëpin ai viçin e tij të kuq.