dumnica është shpirti lot i ngrirë nën qerpik`

“sorra mos ma qoftë as ashtin në prishtinë
të dhimbshin sytë të bartja tërë ditën në shpinë
të të shikojë doktori me `i të folur tjetër”

ah nënë e mbushja me ujë kroi gotën e vjetër
prishtina afër nënë ti vajte dhe në amerikë
në stihinë e luftës zemra digjej me shtëpinë

më varrosni te fëmijët e mi te kodra e fjetur
më ka marrë malli për të dashurit e vdekur

tash ja të kthyem të prehesh në dheun e ilirisë
të përkundesh nën fyellin mitik mbi rosujëra
aty është ndrequr rruga e është harkuar dhe ura
do të vij për ty e për yjet mbi lisa qëndisë

dumnica natyrisht është mekam i gjithësisë