Kam një brengë në shpirtin tim të vrarë.
Ajo brengë që shpirtin ma plasarit
Dhe shikimin shpesh e heq zvarrë,
Tek eci rrugës i pashpresë përditë.

Dhe askush një fjalë s’më thotë,
Që nga agimi i ditës e gjer në darkë.
Dhe ngrysem dhe gdhihem me lot,
Ngrysem dhe gdhihem si natë!