Emigranti nuk e di në pas rrugës do jetë gjallë a vdekur,
udhën kalon mes brigjesh e mes për mes Mesdheut,
dhe kjo botë e madhe të mirat veç do, të keqen nuk e kujton, rri heshtur,
sa të ikur, me t’u dhimbtë fëmija, nëna, babai, plaku, njerëzia, vetë atdheu.

O emigrim, plagë e shekullit të ri,
Libia është larg, por plagë e qelbur e ka me zemër të Europës,
e kjo njerëzi do mëshire, do pak më pas,
mos me e lënë me vdek, në ujëra të hidhëta të botës.