Nga goja
nga shpirti, më dalin ca mendime
të çuditshme
herë duken sikur gjëra që shkojnë
herë sikur, kur vijnë
prej një bote tjetër fare
nga kjo që e kemi gjerë më tani

E di që shumë nga këto
janë një pak, më pak se krejt të paktat
dhe se gjuha e tyre është e pafolur
e pashkruar,
por them se është diku.
diku mes meje e teje jeta ime
e jetuar shpejtë

E derisa të gjitha gjuhet e kanë alfabetin
e vet, nisen nga e para
kjo gjuha që s’po merremi vesh ne
niska nga një fillim tjetër

E koha një ishull banimi i të pakohëve
që u jep kohë atyre që nuk kanë kohë
një grup fjalësh të pafjala më vijnë
gjithnjë nëpër pikën kufitare të
shpirt-mendjes më vinë

Ia fsheh vetës
të mos mi dëgjoj shikimi
të mos më sheh dëgjimi
siç ndodh me gjërat tjera

Le t’i dish më mirë
gjuhët e pa komunikuara, të pakoha
se kjo që po e flasim në tatëpjeti
Kuptimeve të pakuptimta.

Në pajtim me çudirat e mia
me asgjë të tjera, kjo lojë të ketë
rregullat

Ashtu që pas lojës
se kush ta pranojë rezultatin
dikush të jetë humbësi e dikush fituesi.