Nëpër ëndrra do vinte, do shfaqej
e ajo shpejt fjeti që ta priste…
me flakën e imagjinatës në gji.

Do zbriste prej kushedi kujt qielli
veshur me rroba farkëtari,
vezullimin marrë prej yjsh
të vëzhgonte atë pamje dehëse
e me një prekje të mëndafshtë
do ti tregonte…,
se si qiejt shemben në tehun e një fjale,
si fluturojnë mbi krahë zogjsh
lutje që prekin pafundësinë,
mbi duart e zgjatura brenda një balade,
e zemra drithërimë sa shumë jetë mbarte…
çastit të pa frymë…

A thua gjumin pati aq të thellë
sa hapin e lehtë nuk ia ndjeu
e as syrin e bukur kur ia puthi…?!