A thua bien perdet siç bie nata,
e strehëve të dritareve shkrihen akuj!
Kur të largohet mjegulla,
e të shkrifërohet koha,
mbeten mbi xham
gjurmë gishtash të plakur.
A thua prilli
hyn në prag vetëdije,
shikimi mbërthen horizontet!
E një retinë e trashë
i vishet syrit,
kur të shkruhen në qiell
fatet dhe orët.