Dy vite sa dy shekuj, pa ty Nënë...!
Dikur prehesha në prehërin tëndë,
tani prehem në kujtimet me Ty Nënë.

(post mortum)

I.
Sa herë na prisja
në portën e mallit
e sa herë të prisnim
në peronin e vajit
për vizitë...
o e dashura Nënë...
sa net na zbardhën sy më sy
kalvarit të mundimshëm
lineareve të pa thëna
e digjeshe si fitil vajguri
me urtin. Urti si prej nëne
o e dashura, që t'shndrit nuri

II.
më thuaj se e more puthjen në ballë
dhe përqafimin në parzëm
apo t'i shkruaj letër Zotit, atje lartë
të deshifrojmë mimikën e pa zënë!
nuk është çudi
se u zhgrehëm në vaj
si prehje shpirti për ngushëllim
në paradhomën e ikjes
që u bë det lotësh
Ah, kjo ikje e pakthim!
E ti shkove heshtur
pa dhëmbje,
pa ofshamë
pa of-e,
e pa gjëmë
E shtrenjta formulë
hyjnore
e dashura Nënë!

III.
Pastaj,
erdhëm në teatrin e hapur të varrimit
po varri është i thellë e i ftohtë, prore
veç varri yt, un ngrit si piramidë
me nuret e Mbretreshës Arbërore
Edhe ca lulëparajse
të mbjellëm për sy malli
u lidhen, bërë kurora
si me fije mendafshi