Bota mbare renkon nga
E padukshmja
Si nje qiellzeze veshtron
Peperpelitjen e jetes
A thua se eshte mbret i
I qiejve te tokes

Ankthi I marrosjes se jetes
Nga e stisura e nje viti
Vazhdon e Loz kobshem
Zot i qiejve qe njeriun
E mbeshtolle me dashurine
Dhe mjaltin e jetes

Hapi syte ketij njerezimi
Qe ne udhen tende ti hape fund
Kesaj pabesie kobsjellese
Qe mjerisht njeriun Po e flak
Femine po e plak pa gezuar rinine
E pleqerine Po e shter ne makthet e zeza