Ka filluar deti të zjejë nën shtrat,
Buka merret nëpër këmbë,
N'stomak të popullit po rrjedh gjak,
Si një kafkë pa dhëmbë.

Në netët që fle I ngopuri,
I dëshpëruari qan me kujë,
Si devetë shkretëtirës,
Për pak ujë.

Afër ëndrrës ka dhe shpresën,
Përmes lakut që ngushtohet,
Mal të fort e ka qëndesën,
Kështu s'jetohet.

Nuk e qetëson shtratin deti,
Po s'ndali  furtuna,
Nuk shkon gjumi as tek "mbreti"
Po s'mbaroi dhuna.

Kur një popull fillon njeh veten,
E njeh mirë kë ka në krye,
Mbi gërmadhat e një dalldisje,
Shkallmon fatin, mpleksur nyje.