E hirshme si vetë jeta,
erdhi pranvera në vendin tim.
Ku malet, fushat dhe kodrat,
zënë me gaz blerimi të këndojnë.
Ku zgjohet e tërë natyra,
dhe stofin e ashpër dimëror,
tutje e lë.
Shkëndija rinie që marrin gaz nga dielli.
Ku nga faqëza e dheut,
çelin lule të njomështa që kurrë,
nuk janë dukur.
Ku vreri e gazi kapen e zihen.
Ku jeta buçet plot dashuri.