Në verë mbretëron ndershmëria e merituar, kujdeset shishja e qelqtë, rrjedhshmëria posi pikat e mjaltit, sjellin aromë pikante për njohësit e vargut shpirtëror.

Shkon kot vargu poetik, me injorantin fanatik.

Ashtu mbin dhe poezia, pa pyetur si dashuria. Shpirtit tërmet, vullkan, flak' e zjarr, poeti vargun litar.

Çasti të jep poezinë. Poezia pafundësinë!

POEZIA, ritëm e shkelma nëpër gjak, ashtu si foshnja në bark.

Poezia eshte terapia me e mire per budallenjte.

Për vlerësimin e poezisë, besoj më shumë filtrin e një poeti, sesa të një kritiku letrar.

Poezia është afrodiziak, uvertura në baladën më të mrekullueshme të simfonisë.

Shtigjet e shkronjave prozaike e çojnë lexuesin në botën e romaneve ShqipNjë.

Glorifikimi i vleres se vertete te prozes /poezise shpie ne dyshim e mosbesim te penes...

Jane te qendisur me bukuri shpirterore, vargjet e poeteve sherojne plaget e dashurine, zbukurojne jeten e fanatikeve letrar, margaritaret e vargjeve ne asgje nuk kane kohe te humbasin.

Unë që kërkoj drejtësi shkruaj thënie e poezi unë që ëndrrat i përjetësoj mbjelli farën e lirisë unë dashuri të flaktë përsëri kërkoj...

Poezia vesh njeriun si personalitet te cmuar, politika zhvesh njeriun nga virtytet bujare.

Poezia..., një lloj rakie, dalë nga shpirti!

Metafora vërtet është shpirti i poezisë, por edhe ajo e ka kufirin e vet!

Poezia galaktikë, ku me finesë e “lakuriqësi“ shtrihen të gjitha ndijimet, perjetimet, dhe gjendjet e qënies humane, qysh nga zanafilla.

Poezia zhvesh heshtjen e zullumqarit.

Letërsia është ushqim për elitën e kombit, për injorantët helm i merituar.

Poezia për poetin është afrodiziak, për smirëziun cianid.

Për poezitë e shkruara mund të me urreni, por, ndërgjegjen nuk mund të shëroni!