Ne lulene rinise jeta. te tradhtoj
nga kjo bot e brisht, nder krahe te tundoj.
Ne lulen e rinis ti e dashura ime
na le me pikellim, pa na dhen shpjegime.

Ne moshen me te bukur, kur jeta lumturonte
te hodhi nga krahet qe toka te gezonte.
Nene ti u bere, mizoria te tundoj,
bashk me perteritjen toka te gezoj.

Mu than syt e ballit, e loti u shterrua
pran gureve te varrit plot lule rrethuar.
Malli me shtegton, ne vitet e femirise
te shikoj nje here me syrin e dashurise.

Pran varrit tend do vij te te cmallem
te pyes, te me pyesish, e lotet te dalin.
Te ve nje tuf lule, te kujtoj kur ishe
u kepute nga jeta qe sapo e nise.

Nje gusht dhe do marr, permbi varrin tend
ta puth ta percmallem, e shpirti te zej vend.
E di qe do me degjosh, kam shum per te thene
un do flas e dashur e ti nuk je me.

Do doja qe te shterngoja ne krahet e mi
ashtu sikur benim kur ishim femij.
Por, e di me kot me, lodhin., mendimet
nuk do kthehesh me ti kusherira ime.

Andaj do jetoj me imazhin e femijerise
qe te, te kem prane ne zemren e permalluar.
Do kujtoj te mirat por, kujtimet keputen
prap malli me shterngon e fjalet me mbyten.