Botë e molepsur!?...
Botë e shtirur, senës i rremë,
Jetë më fjalë e iluzione,
Hapat hedhur në dilemë,
Një makabër monotonë!
I gëzohesh asaj jete,
Asaj të paktës bukuri,
Flet më njerëz, flet me vëte,
Flet me qenin në shtëpi.
Ëcën vetëm i menduar,
Turma njërzish pa mbarim,
Pluhur i verdhë të ka mbuluar,
Plotë viroza pa shërim.
Hesht në shi e hesht në breshër,
Mbushër zemra me barut,
Nga kolltuku merr shënjestër,
Drejt ekranit me hajdutë.
Iku dimri erdh’ behari,
Ërdhi dielli plot me shpresë,
Ti hap krahët të të marri,
Pluhuri i verdhë atë të vdes!
Ë kështu rend ti me kohën,
Flet me rrudhat në pasqyrë,
Shikon hallet që veç shtohen,
Në një botë që s’ka fytyrë!
Sa këq
Me ndjenja jemi se jemi njerëz,
Dëshirojmë të ndjehëmi mirë,
Por, keqas i ngjajmë mizerjes,
Kur mbi fatkeqësitë e tjetrit,
Ndjejmë lumturinë!? …
Nëse o njeri, nuk bën dot mirë,
Së paku, përpiqu të mos bësh keq,
Gjeju pranë tjetrit, në ditën e ligë,
Se ndofta nesër, nevojë ti do kesh!?…
Sa keq, nëse këtë se ke mësuar,
Dhe më keq nëse e di e s’reflekton,
Jam i sigurt keqas ke me e pësuar,
Jeta është një rrotë që pozicion ndrron!?…