Kuant, bredh ndër pavetëdije “Sonambul“, gjasme se flije... Fllad në male, val ndër dete. Llavë që më rrëmben me vete...

E çuditshme kënga jote, por m’u duk e padëgjuar… Eh… lodhem duke gritur zërin, por të mbyt “daulle“ shpuar.

Më mirë tharë o mitra, se ngjizur dështak. Ç'e do bota llumin që ngre dorë mbi gratë?

Mali, qielli puthen. Eh, ta dish se ç'ndjej, dashuri kur gjej?!

Dhimbja kurrë nuk shtegëtoi. Ku buis edhe ngujohet. Dhe në doni ta pjestoni, si ju asnjë nuk lëndohet.

Të dish, të largohen. Të mos dish, s'të duan. Anames nëse je, bëjnë sikur të duan!

Ashtu mbin dhe poezia, pa pyetur si dashuria. Shpirtit tërmet, vullkan, flak' e zjarr, poeti vargun litar.

Katërcipërisht tingull... E tëra grykë që gjëmoj… Mbrujtur bombë atomike. “Botëfasadën“ ta dërrmoj!

Midis nesh heshtja shtrirë si bora në male, i tha vetes bëhu lot dhe kurrë thërrimez fjale.

Muza, shkrepje vetëtime. Vargu, zhurmë bubullime.

Gjakngrirë nëna: Mos u vono bir, eja. Dritares nëna...

Çasti të jep poezinë. Poezia pafundësinë!

Vet “ku ulërin qameti“, për mua gojëshqyer i shkreti. Të mos qe hipokrizia, ah, sa për nder do ta dija!

Mos ma merr për të keq hezitimin, që s'hap derë. Por kështu jam e gatuar... Shtatë hazër e çap njëherë.

Dorën e kam pak të “shpuar“ trashëgimi nga babai… Palcë shpirti të besova mos me të, “dreqi“ ta hajë!

Dua! Dua! Dua! Dua! Ma dërgo, pa le të vdes! Dua! Dua! Dua! Dua! Mos me gurëzo në "shpresë"!

Gur e mur, kërkon të ndizesh pa u ndezur, s’di, pse fikesh?! Bup…, veç grimcë “Prometeu“ Jo që s’ke, por, as të leu.

Vlorës çela, Vlorës rritem. Lart e poshtë, aty vërtitem... Po s'më patë ndonjëherë Vlorës, do të fryjë si erë.

Ti, beqarja, virgjëreshë, me përçmim, mos më shih mua! Çikë beqare jam dhe unë, Për sa s'kam “burrë“, nuk jam grua.

PARADOKS: I vjetër, i pasur, por shumë “i varfër“, qesh me dhëmbin tënd. I ri, i varfër, por shumë “i pasur“, gajasesh me dhëmbin e botës.