ma more zjarrin ma le etjen

ra nga dega molla e përgjysmë u ça

mbet veç heshtja kurrë e paNjohur
një dizgë nga shndërrohej në gjarpër
t`i lidhej jashtë e brenda trungut

asgjë s`u dëgjua më nga kroi im
veç pikëllimi i degës e vaji i gjethit
`i zog në përplasje të verdhë erës

ulur mbi rrënjën e mollës i verbër
seç m`i ngrinte dejtë zjarr i vjetër
syrit më binte hëna në floknajë gjaku
e plagës së përjetshme ndizej ëndrra

zot pse ma le veç etjen zot im