ora në vete pik pikën e gjakut në huti

ja ra dhe gjeth i fundit i ëndrrës në qiri
hija e flakës mishëron figurën e fluturës
e as ka flutur as qiri ka veç grahmë

hënë e verbër luhatet mbi degë
e në kroin e rrënjës digjet trungu

çdo gjë bie në mua ik ik e prapë vjen
përbiron paepur dete male e përgjakur
në netët e acarta të krijimit të zjarrit
ja fedora unë krijuesi yt dhe robi yt
kaq herë të vras dhe kaq herë të kthej
në të njëjtën shfaqje me dy hije e një qen
me ashtin e gjithësisë sime në gojë

çdo gjë megjithatë është reprizë hiri
kot pse e shpik fjalën e e vë mbi plagën
tremijë vjet pik pikën e pashëruar