natë e verdhë mbi kafkën e vet të thyer
hënë e verdhë në degën e tharë mbi pus
e `i tjetër hënë fund ujit në flakë

çdo gjë e verdhë me hije të vdekjes
në kalë të argjendtë të ngritur kas
mes tiktaku të pikës së gjakut brenda meje
e therjes së gjithësisë fund fushës së syrit
mes etjes së shpirtit në perin e imagjinuar
ende nga e mba` mollën e kuqe pezull mbi hi
ulërimës së verdhë të nofullës së ujkut

udha nga humb pyllit e prapë shfaqet

ti do të vish patjetër te guri i vjetër
mbi të cilin i lajmë për herë të fundit yjtë
për rrënjën e lules së gjakut nga digjet